Fotografia tradycyjna polega na nanoszeniu obrazu na chemiczne materiały światłoczułe, takie jak papiery, filmy, błony czy płyty. Ten typ fotografii opiera się głównie na korzystaniu ze światłoczułych właściwości halogenków srebra (fotografia srebrowa), czasem wykorzystuje się także światłoczułe właściwości chromianów lub też inne związki światłoczułe jak np. guma, pigment, bromolej.

Fotografia tradycyjna dzieli się na fotografię:

1. Monochromatyczną – polegającą na utrwalaniu obrazu za pomocą jednego koloru substancji barwiącej (np. fotografia nieprzetworzona: czarno-biała lub barwiona – sepia).
2. Barwną – opierająca się na rejestracji obrazów wraz z ich kolorem.

Często myli się ją z fotografią analogową, stosując wymiennie te dwa określenia. Fotografia analogowa polega na procesie reprodukcji obrazu przy pomocy urządzeń elektronicznych analogowych, jak np. fotopowielacza. W wyniku działania światła na analogowy element światłoczuły powstaje sygnał analogowy, a nie zaś fotochemiczny jak na np. błonie filmowej.

Fotografia tradycyjna różni się od cyfrowej przede wszystkim większą rozpiętością tonalną, dłuższą żywotnością baterii, większą rozdzielczością klisz filmowych. Ponadto manualne aparaty analogowe są prostsze w obsłudze, a aparaty tradycyjne nie wymuszają znajomości posługiwania się komputerem i są ściśle ustandaryzowane, dzięki czemu ich wybór przy zakupie jest łatwiejszy.

Materiały fotograficzne w tego rodzaju fotografii są produkowane w postaci błon zwojowych zazwyczaj o szerokości 60 mm, które są wykorzystywane w aparatach średnioformatowych, filmów perforowanych do aparatów małoobrazkowych, klisz do aparatów wielkoformatowych (tzw. fotografia wielkoformatowa).

Do robienia tradycyjnych zdjęć stosuje się aparaty skrzynkowe, mieszkowe, małoobrazkowe, płytkowe, compactowe, lustrzanki średniego formatu czy polaroidy.